Help ons Food tours toegankelijk te maken voor iedereen!

Wij geloven dat eten en verhalen álle mensen verbindt. Dat elke groep van de samenleving mee mag en kan doen.
Wij zijn al sinds 2015 met deze wens aan de slag en met succes. Door de covid crisis hebben wij opnieuw moeten beginnen, zonder buffer, zonder marketing budget.

Daar kan jij ons bij helpen! Door bijvoorbeeld gezellig mee te gaan op tour. Dan doe je via deze link met de voorverkoop mee. Je kan ook als je wat over hebt als een soort spaarpotje investeren mét rente. 🐖

Voor wie wel eens een museum is ingedoken met schilderkunst zal het niet zijn ontgaan: er zijn heel veel schilderijen met eten!

Een perfect onderwerp dus om te bespreken en een prangende vraag beantwoord krijgen:

“Waarom zie je nou altijd van die half gepelde citroenen liggen?” ;)

Hoe is het ons de afgelopen tijd vergaan en wat staat er de komende tijd op de planning? Heb je een cadeaukaart of Hoe is het ons de afgelopen tijd vergaan en wat staat er de komende tijd op de planning? Hoe houden wij rekening met corona? Heb je een cadeaukaart of een uitgestelde boeking en wil je weten wat er mogelijk is? Lees het hier allemaal in deze blog.

Verwonderd keken mijn kinderogen de grote hal in. Ik zag een enorme ruimte die ik niet kon overzien. In de verte zag ik de opstijgende walm steeg hoger klimmen. Ik zag een wirwar van mensen lopend langs marktkraampjes. Ik rook bekende en onbekende geuren. Ik voelde de warmte en een innerlijk gevoel dat dit ook bij mij hoorde. Ik was voor het eerst op de Pasar Malam in de voormalige Houtrusthallen.

Zoom even in. Het is zaterdagavond rond de klok of tien. Ergens op de Denneweg in een restaurant staat een marmer tafeltje met een groep vrienden zittend eromheen. Voor hun evenveel broodjes shoarma met drie overheerlijke sauzen. Alle sauzen vanzelfsprekend zelfgemaakt maar de knoflooksaus is favoriet.

Ik ben het nu kwijt dat opwindende gevoel. Dat gevoel wat ik vroeger had als je je moeder hoorde aankondigen dat zij met ons wilde winkelen voor nieuwe kleren. Want dan wist je dat je niet naar de dichtbij zijnde Leyweg ging, maar naar de grote stad!

Laatst was ik een pakketje aan het afleveren bij een DHL-punt bij mij in de buurt, ik stond in een lange rij en de medewerkers van de kleine winkel hadden het er druk mee. Iemand merkte op: ”Goh met deze december dagen zal het wel veel klandizie opleveren al die pakketten.”

Een Oudejaarsavond zonder fik was voor mij lange tijd ondenkbaar. Ik bedoel, als tiener was dit tafereel de normaalste zaak van de wereld als je in Den Haag opgroeide in de jaren tachtig.

De spanning van de weken ervoor was te snijden. De gasten van ‘de gang’ waarmee je rondhing gingen er dan op uit om kerstbomen te raûsuh. Wie de meeste kerstbomen had kon de grootste stapel maken, logisch toch?

Als ik er nu over nadenk is het een onmogelijke opgave om te tellen hoe vaak ik in mijn jongere jaren bij die halte heb gestaan. Wachtend, praten, lachend, schuilend. Vrienden en klasgenootjes ontmoetend, gezamenlijk met het gezin op pad. Door de weeks naar school, zaterdags op pad, op zondag naar de kerk. 

Het zoveelste autoritje door de mooiste stad achter de duinen: “Kijk daar eens! Daar ging je moeder vroeger wel eens…” en zo ontrafelt er weer een heerlijk verhaal.

Dat verhalen vertellen hebben wij dus niet van een vreemde.